Profesionalno narodno pozorište u Kruševcu, zvanično osnovano 1946. godine, ima duboke korene u amaterskim, radničkim, omladinskim i staleškim “ad hok” ansamblima… Stotinu godina teatarskih zbivanja spontano ili sistematično negovali su glumačke ličnosti i scenske umetnike koji su na velika vrata ulazili u prestoničke, beogradske tetare. Pedeset godina pre otvaranja profesionalno teatarske kuće u Kruševcu, u visokom pozorišnom liceju beogradskom, završiće brilijantnom diplomom najveća legenda kruševačke Talije pod Bagdalom – Bora Mihajlović. Iz njegovog “šinjela” izaći će prvorazredni srpski dramski glumci: Rada Savićević, Mihajlo Paskaljević, Miodrag Petrović Čkalja, Đuza Stojiljković, Taško Načić…
U prvom periodu svog bivanja i delanja, Narodno pozorište u Kruševcu radi na profesionalizaciji pozorišnog čina, na akademizaciji teatarskog stila u pozitivnom smislu te reči. Ansambl je sastavljen od vrlo različitih umetnika nejednakih stilskih oblika i obličja. Repertoar je klasično domaći sa nekoliko ruskih dramatičara u auri socrealističke “nekonfliktne” drame. U drugoj etapi Narodno pozorište u Kruševcu približiće se respektabilnom dramskom opusu savremene evropske i domaće drame: Kokto, Šo, Tenesi Vilijams, Gogolj, Sterija, Nušić, Krleža, Brešan…Treći krug kruševačkog repertoara, od 1986. do danas sa artističkom voljom za promenom i uzletom obeležile su drame Bena Džonsona, Goldonija, Aleksandra Popovića, Joneska, Dušana Kovačevića…Rado bismo rekli da je Kruševačko pozorište počelo, razvijalo se, uzletalo i gibalo se, da bi i danas živelo kao teatar koji igra autentični, domaći i strani klasični repertoar i one komade i farse iz naše savremenosti, čija je vrednost već proverena ili se, tek, proverava, danas i ovde.
Kruševačko pozorište je, decenijama, sve do poznih osamdesetih, bilo u rezervnoj teatarskoj koloni, da bi danas postalo jedna od vodećih umetničkih kuća u našoj republici i našem narodu.